δεν έχει τίτλο ο πόνος..

Βαρύς ο πόνος της …ποιήτριας (!)
Δεν μπορώ να τον σηκώσω μόνη, θα υποφέρεις μαζί μου δύσμοιρε αναγνώστη.

Ω ναι! θα γράψω στοίχους…

Κοίταζα το ηλιοβασίλεμα
κι έβλεπα τη μορφή σου
Φύσαγε Νότιος άνεμος
κι άκουγα τη φωνή σου.
ένοιωθα τα χέρια σου
ν αγγίζουν το κορμί μου.
Σημάδια από τα χείλι σου
λήστευαν την ψυχή μου…

Μόλις ο ήλιος έδυσε κι έβγαλα τα γυαλιά μου..
Ω !συμφορά μου…
Δεν ήταν η μορφή σου που βλεπα
ήταν η λογίστρια μου!
και η φωνή που άκουγα δεν ήταν η δική σου
ήταν της τύχης μου η φωνή που μου λεγε
Αη γαμίσου..
Δεν ήταν τα χέρια σου
που το κορμί μου αγγίζαν
Οι νέοι φόροι ήτανε
την τσέπη μου στραγγίζαν
και τα σημάδια απ τα φιλιά
που για δικά σου είχα περάσει.
με φρίκη ανακάλυψα πως ήταν του… Θανάση
Μονάχα αυτός μ αγάπησε
Το πάθος του? θηρίου! μονάχα αυτός με σκέφτεται
Ο…Παπαθανασίου.

Τώρα το ξέρω στη ζωή δεν θα μια πλέον μόνη.
Έχω το Θάνο μου μαζί , που θα με κουτουπώνει
Θα μου το κάνει όπου βρεθώ, στον καναπέ στην κούνια
Κι αμα τα παίξει τούτος δω, θα στείλει τον… Αλμούνια.

υ.σ.

Σε ανάρτηση του artitz έγραψα σχόλιο αναφερόμενη στους ψευτοποιητάδες.
Δυο φίλοι, ο ένας για πλακίτσα και ο άλλος σοβαρότατα, με κατηγόρησαν ότι δεν έχω ρομαντική ψυχή. Ότι οι ποιητές είναι άνθρωποι πονεμένοι, από τη ζωή, από τον έρωτα.

τη Μαγδαληνή καλέ μου φίλε , να μην την προκαλείς.
Τέτοιους στοίχους μπορεί κι αυτή να γράψει .
και από πόνο του έρωτα ξέρει ,και ρομαντική ψυχή έχει .
Αλλά αγαπητέ μου, στη ζωή μας όλα είναι τραγικά αστεία.
Πρέπει να βγω μες την μαυροψυχιά και να γράφω για τάχα μου αγιάτρευτες πληγές , που στην ουσία είναι θέμα χρόνου να κλείσουν?
Δε λέω! έχω κι εγώ τις αδύνατες στιγμές μου, αλλά φροντίζω καλέ μου κύριε να τις καλύπτω, να τις διακωμωδώ. Δεν την μπορώ τη μιζέρια καλέ μου άνθρωπε. Δεν την μπορώ..

Ζήτησες ένα τραγούδι για τον πόνο, που να με αντιπροσωπεύει.

Άκου το…