Την έχω την μανία μου με τον Δημοσθένη!
Γιατί να το κρύψω άλλωστε….
Άρχισα να τον παρακολουθώ, όταν έσπασα το πόδι μου (φονικό δίτροχο) και
μ έφαγε ο καναπές για 9 ολόκληρους μήνες.
Οι γιατροί μου το έλεγαν καθαρά οι άνθρωποι…
Αλλά εγώ είμαι ξανθιά!
όταν μου έλεγαν φακελάκι, δεν καταλάβαινα, τους πήγαινα αυτά τα μικρά τα άσπρα, που βάζουν καρτούλες μέσα.
Αυτοί με κοίταζαν και μου λεγαν να πάω τον επόμενο μήνα…(κόλλησε το πόδι μόνο του)!
9 μήνες λοιπόν στο σπίτι να εγκυμονώ κινδύνους!!!
Έχετε δει ποτέ μεσημεριανά?
Τις κυρίες και τους κυρίους που παρουσιάζονται και λένε ο καθείς τον πόνο του?
Που να τον αντέξω τέτοιο καημό….
Ζαπάριζα (ωραία Ελληνική λέξη αυτή!)
Ζαπάριζα λοιπόν η ξανθιά να δω κάτι άλλο, κάτι πιο στο μελαχρινό.
Ένα μεσημέρι πέφτω πάνω στο Λιακό. Έλεγε για τον Πούτιν και την άνοδο της Ρωσίας, για το ξανθό γένος.
Έλεγε για τους ψεκασμούς από αεροπλάνα με χημικές ουσίες, έλεγε για τα τσιπάκια.
Παραμύθια λέτε!
Μπορεί..
Καλλίτερο όμως το <παραμύθι> από τις περιπέτειες της εκάστοτε κοσμικιάς…
(Αυτή η Ποπάρα ρε παιδιά, τι πράμα είναι? το κρίμα στο λαιμό σου, Λάκη , που την έκανες σταρ!)
Έτσι άρχισα λοιπόν να τον παρακολουθώ, πότε το ένα, πότε το άλλο, πέρναγε η ώρα ευχάριστα. Αφήστε που <τάιζε> και το χιούμορ μου…
Το μόνο που με ενοχλούσε αφάνταστα ήταν εκείνο το … ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ από καρέκλες, ντιβάνια, πολυθρόνες..
γύψο σε όλο το πόδι ρε Δημοσθένη… που να σηκωθώ!
