Ο καπετάν Μανούσος κι η Φανή

Η πρώτη γυναίκα του καπετάνιου.
Θα ταν και η μοναδική, μα του φυγε νωρίς…
Ήθελε να μείνει μόνος, να περιμένει να την ξαναδεί μα γκαστρώθηκε η αδελφή του Αρίστου μ έναν Ηρακλειώτη που την έκανε για Πειραιά…Την πήρε ο Μανούσος, να μην ακουστεί πράμα….
Θεό του τον είχε ο Αρίστος.. που τανε κι ο μόνος που ξερε…

Όταν γνώρισε τη Φανή, ήταν 18 ετών .Εκείνη ήταν 22.
Ένα πρωί το ακατοίκητο σπίτι του Φράγκου, άνοιξε τα παράθυρα…
Το βάφανε, το ξαέριζαν.
Βούιξε η γειτονία…. Το αγόρασε μια οικογένεια από την Αίγυπτο.
Η κόρη τους φιλάσθενη, δεν άντεχε το βαρύ ζεστό καιρό της χώρας των ερήμων κι έψαχναν μια Αίγυπτο αλλού. Τη βρήκαν απέναντι…

Μπαγκάζια κι έπιπλα στην κοινή θέα. Μαζεύτηκε κι η γειτονιά για τα καλωσορίσματα. Ο Μανούσος με τον Αρίστο έστριβαν τα πρώτα τους τσιγάρα στην πίσω αυλή και δεν πήραν χαμπάρι την άφιξη.
Το μεσημέρι η μάνα του, είχε προσκαλέσει τους νέους γείτονες για φαγητό. Δεν είναι εύκολο να έχεις μετακόμιση και να βάζεις και τσουκάλι στη φωτιά….
Η Φανούλα ήταν μια λεπτοκαμωμένη κοπελίτσα με μακριά μαλλιά. Ήσυχη καθόταν στο τραπέζι και δεν μιλούσε. Ο Μανούσος την κοίταζε γοητευμένος. Το μάτι του είχε συνηθίσει στο σκαρί των γυναικών του χωριού. Δυνατές γυναίκες με σκληρά χαρακτηριστικά.
Η Φανούλα ήταν αλλιώς. Εύθραυστη! Χαμογέλαγε κι έλεγες θα σπάσει…
Αρίστο! Είπε το απόγευμα στο κολλητάρι του… θα γίνει δικιά μου, ο κόσμος να χαλάσει.
Δεν χάλασε ο κόσμος που έκανες δικιά σου τη μάνα της Λεμονιάς, θα γίνει μ αυτή?
Δεν είναι το ίδιο ρε Αρίστο! Την είδα κι ακόμα απ το μυαλό μου δεν έχει βγει…
Πέρασαν δυο μέρες κι η Φανούλα δεν είχε εμφανιστεί στην πλατεία.
Όλοι το βράδυ, μαζεύονταν στην πλατεία. Έπαιζαν λύρα, τ αγόρια μάθαιναν τα όπλα, σκάρωναν μαντινάδες, οι γυναίκες έλεγαν ιστορίες…
Η νεόφερτη οικογένεια δεν εμφανιζόταν. Έδιναν κι έπαιρναν τα κουτσομπολιά.
Το σπίτι του Φράγκου το θεωρούσαν στοιχειωμένο. Χρόνια ακατοίκητο, κλειστό.
Ο Φράγκος είχε πεθάνει μόνος στο σπίτι μέσα. Παράξενος γέρος! χωρίς φιλίες στο χωρίο… κάνανε τρεις ημέρες να τον ανακαλύψουν! Είχε αφήσει στερνή επιθυμία να τον κάψουν…Ο παπαγιώργης ούτε να τ ακούσει. Στη δική του ενορία, δεν καίνε παρά μόνο τον Ιούδα την Ανάσταση..
Τον έθαψαν κι ο θρύλος τον θέλει να τριγυρνά στα μνήματα…

Ο Μανούσος ήθελε να την ξαναδεί. Τα βράδια πέρναγε από το σπίτι και κοιτούσε τα παράθυρα. Τίποτα! Κλειστές κουρτίνες…
Ένα βράδυ γύριζε μαζί με τον Αρίστο και κοιτάζοντας, την είδε!
Είχε πανσέληνο! Εκείνη του Αυγούστου, την πιο λαμπερή πανσέληνο του χρόνου.
Είχε βγει να τη δει!
Αρίστο φευγα, φευγα …θα ρθω μετά…
Χάρμα οφθαλμών ήταν η Φανούλα... Φορούσε ένα μακρύ νυχτικό και με τα λυτά μαλλιά της να ανεμίζουν, θύμιζε ξωτικό.
Τρόμαξε ο Μανούσος και ντράπηκε! Η Φανή είναι μωρέ! Η Φανούλα….
Πρέπει να τραβήξω την προσοχή της, κάτι πρέπει να κάνω. Δεν ήθελε να τη φωνάξει.
Θα τον άκουγαν…
Ένα λουλούδι! Πρέπει να της πετάξω ένα λουλούδι….
Γύρω του θάμνοι, σκίνα …
Μόνο το γιασεμί!…μόνο αυτό κάνει.
Έκοψε τον μικρό ανθό και τον πέταξε. Τον πήρε ο άνεμος και τον προσγείωσε άδοξα.
Έκοψε άλλο….. το ίδιο…
Κάθισε να σκεφτεί. Ένοιωσε στην τσέπη του το ξένο σώμα..
Ναι μωρέ ! με τη σφεντόνα… πως δε το σκέφτηκα….
Τοποθετεί το λουλουδάκι στη σφεντόνα αλλά ο άνεμος δεν του κανε τη χάρη.
Πρέπει να το δέσω σε κάτι βαρύ… να αντισταθεί στον άνεμο να τον διασχίσει και να φτάσει…. Τι όμως? Ξανάκατσε… μια πέτρα του τρύπησε το χέρι…
Έκοψε ένα γιασεμί μαζί με το κλαδί και το δεσε στην πέτρα….
Μ αυτό θα φτάσει….

Ήταν ώρα να μπει μέσα η Φανούλα, είχε κουραστεί να στέκεται. Γύρισε την πλάτη της να διασχίσει το κατώφλι και ….
Στο κεφάλι της προσγειώθηκε το δωράκι του Μανούσου… πέτρα και γιασεμί.
Το κλαδί δηλαδή μόνο, γιατί ο μικρός ανθός είχε πάει περίπατο…
Πάρτη κάτω τη Φανούλα…
Έφτασε σκασμένος από το τρέξιμο ο Μανούσος στον αχυρώνα.
Ο Αριστάκης κρατούσε την κοιλιά του και κυλιόταν απ τα γέλια.
Με τη σφεντόνα ορε παντέρμε? Χαχαχαχαχαχαχαχα. Αυτό είναι που λέμε τη βάρεσε ο έρωτας κατά κούτελα? Χαχαχαχαχαχαχαχα…
Σκάσε Αριστο, σκάσε μη την πληρώσεις εσύ.
Έσκασε ο Αρίστος έσκαγε κι ο Μανούσος… οφού μωρέ οφού, ίντα παθα ο κουζουλός.
Το βράδυ στην πλατεία το κουτσομπολιό είχε ανάψει…
Ναι, ναι … τη βρήκε ο πατέρας της στην αυλή. Μια πέτρα δεμένη με κλωνάρι την χτύπησε στο κεφάλι. Όρκο παίρνει ο παραγιός, ήρθε η πέτρα από το πουθενά.
Και να ταν σκέτη πέτρα, εντάξει… μα είχε και τα μάγια πάνω…
Μάγια! Μπορεί να είναι ο Φραγκος, να ενοχλήθηκε που του χαλάσανε την ησυχία…

Αυτό το περιστατικό ήταν και η αιτία για την αρχή των βασάνων της Φανούλας…
Την είχανε για πειραγμένη….
Τετρακόσα τα είχε η Φανούλα…μη σας πω και πεντακόσα… όσα και του καπετάνιου…
Την άφησε τη φήμη ο Μανούσος… δεν είπε λέξη…ούτε ο Αριστάκης φυσικά.
Την απέφευγαν τα αγόρια τη Φανούλα…
Βρώμα είχε βγάλει ο Αρίστος, (φυσικά δασκαλεμένος από τον κάπτεν) ότι η Φανούλα μιλούσε με τον Φράγκο…
Το έφερε απ εδώ, το πήγε από κει..... την πήρε! Με παπά και με κουμπάρο…
ποιόν άλλο? …τον Αρίστο φυσικά!